Wat als je kind niet rustig is, maar bevroren? Over duimen, innerlijke stormen en thuiskomen

Finn duimt al sinds hij geboren is. Of toch bijna. Ik herinner me die eerste nachten in het ziekenhuis nog levendig. Ik voelde me miserabel en alleen. Finn huilde, en bleef huilen en ik voelde me zo machteloos. Georges was met onze oudste naar huis en ik was mijn borstvoedingskussen vergeten waardoor ik Finn niet veilig en comfortabel bij mij kon houden. Mijn lichaam was kapot, mijn hoofd overvol en mijn hart brak een beetje. Wat ik ook probeerde, hoe ik hem ook aanlegde – niets hielp.

Dat huilen leek eindeloos. Zoveel huiltjes, zo weinig rust. En tegelijk kende ik dat verhaal ergens al, van onze eerste zoon. Aanvankelijk huilde die eerst nauwelijks en dan plots, na een paar weken ging de kraan open en niet meer dicht! Reflux, zeiden ze toen. Het werd nooit echt onderzocht, maar dat was het ‘verdict’.

Bij Finn had ik totaal geen idee. Hij was net geboren, wat kon er toch mis zijn? had hij honger? Kwam er wel melk? Hij dronk in kleine stukjes, hij huilde veel, en ik wist écht niet wat er aan de hand was. Ik herinner me nog dat ik na een paar weken een berichtje stuurde naar een vriendin: “Hoe doe jij dat? help. Ik trek dit niet meer.” En zij raadde me het boek De Taal van Huilen van Aletha Solter aan.

Daar begon iets. Ik las over de kracht van huilen. Over dat huilen niet fout is. Niet iets wat meteen gestopt moet worden. Dat er wijsheid in zit, dat het een super krachtig mechanisme is om spanning te ontladen. Ik voelde meteen JA, het voelde zo natuurlijk en tegenlijk zo nieuw. Maar ik was zo moe en zo bereid om alles te proberen. Dus ik probeerde het toe te passen. Ik wilde luisteren. Echt luisteren. Maar eerlijk? Het lukte niet. Ik zat daar maar… te wachten tot het stopte. Niet echt aanwezig. Niet echt luisterend. En hij voelde dat.

Hij huilde, en bleef huilen. Misschien zat er zoveel spanning, van in de buik nog, van de geboorte, dat wist ik toen niet en nu nog niet. Want kinderen worden dus niet blanco geboren, ze ervaren al, voelen al van VOOR de geboorte. En ik herinner me nog dat ik tijdens die zwangerschap zoveel stress had. Werk, een opleiding, een eindwerk, een zoontje van 2 dat rondliep, huishouden en een partner waar het niet altijd vlotjes met liep. De stress die ik voelde stroomde ook door zijn lichaam, hij voelde het ook, en het zat ook in zijn lichaam. Het huilen leek eindeloos en ik kon het niet dragen. Heel vaak zei ik uiteindelijk: “Pak je duimpje maar en ga slapen.”

Dat deed hij dan. Hij toette erop alsof zijn leven ervan afhing en viel dan snel in slaap.

Ik snapte het toen nog allemaal niet. Ergens voelde ik: dit is belangrijk. Maar tegelijk was het verwarrend. Hoe lang mag een baby huilen? Wat moet ik doen? Hoe hou ik hem vast zonder hem te willen stoppen? Hoe blijf ik bij hem zonder mezelf te verliezen?

Niemand in mijn omgeving kende Aware Parenting. Dus ik combineerde oude manieren van doen met nieuwe inzichten, het werd een soepje. Ik bakende hem in – dat werd toen geadviseerd – en luisterde naar zijn tranen. Maar wat ik toen nog niet wist, was dat dat spartelen met armen en benen óók deel is van ontladen. Niet alleen het huilen, ook het bewegen maakt spanning vrij. Het geeft een gevoel van power en helpt een cyclus rond te maken. Dus onbewust hield ik hem in machteloosheid, hield ik de ontlading teggen!

Dus ja… ik deed van alles wat eigenlijk niet helpend was. Ik bedoelde het goed, maar ik wist niet beter. En het was zó gemakkelijk toen ik Aware Parenting leerde kennen, om overspoeld te worden door schuld. Schuld voor wat ik deed, voor wat ik niet wist, voor hoe ik onbedoeld zijn gevoelens onderdrukte.

Achteraf zie ik helder hoe ik niet echt aanwezig was. Hoe ik probeerde te fixen. Hoe ik hem zijn duim aanbood als vervanging van mijn nabijheid. En hoe hij aanvoelde dat ik de ruimte niet had om echt te luisteren.

En dat, als pasgeborene. Zó wijs. Zó gevoelig.

Fast forward: een kindje dat vlot inslaapt met zijn duim, dat nauwelijks huilt omdat hij duimt, dat aan de buitenkant gelukkig lijkt. Maar wel meermaals per nacht wakker werd, en ook om 4u sochtends klaar wakker leek. Maar hij was zo prikkelbaar en leek toch nog moe! Dankzij Aware parenting wist ik dat hij niet 'uitgeslapen' was, maar dat er vermoedelijk opgestapelde gevoelens zaten en dat zijn wijs lijf ons kwam vertellen dat er iets uit wou. Nachtelang maakte ik ruimte voor die gevoelens, en enkele weken later sliep hij echt door. Tot op heden ;) Op school zeiden ze: “Hij is zo’n gelukkig rustig ventje.” Want hij zat daar, met zijn duimpje, helemaal in zichzelf. Zijn pijn werd daar niet gezien, ik neem het ze niet kwalijk, ze kijken vaak door een andere bril. Ze zien geen opstandig kind dat luid van zijn oren maakt, maar een kind in FREEZE, in dissociatie, dat rustig lijkt aan de buitenkant, maar waar vanbinnen een storm woedt die niemand ziet.

Maar ik wist intussen beter. Hoe meer ik me verdiepte in Aware Parenting, hoe meer ik begreep: die duim is een controlepatroon. Hij voelt zich alleen, onveilig. Zijn gevoelens zitten vast in zijn lijf. Hij zit in een freeze, in dissociatie. En mijn hart brak opnieuw.

Ik had zóveel geprobeerd. Tools, spel, liefde. Maar ik raakte er niet door. Omdat ik gefocust was op hém. Omdat ik nog niet doorhad dat het niet bij hem begon, maar bij mij. Bij mijn ruimte. Mijn verbinding met mezelf. Mijn aanwezigheid.

Hij voelt het wanneer ik er niet echt ben. Zijn duim is een barometer. Voor hoe veilig het voelt. Voor hoe aanwezig ik ben. En ik ben thuis de persoon die het meeste naar tranen luistert. Die het meeste ruimte maakt. Die het meeste voelt.

Ik herinner me nog een vakantie aan zee. Georges bleef thuis, want hij renoveerde de living. Ik was net met Loving Limits begonnen. Het was belachelijk slecht weer aan zee, dus we zaten samen binnen, dagenlang. Geen huishouden. Geen werk. geen andere afleiding. Alleen maar samen zijn. En toen… duimde hij niet.

Een hele week lang. Geen duim. Niet omdat ik hem weg trok of corrieerde. Hij had het niet 'afgeleerd'. Er was egen focus op gedrag zonder te kijken naar de echte reden, naar de onderliggende nood. Zijn onderliggende nood was ingevuld, dus het gedrag was gestopt!

Want ik was daar. Volledig. En het werkte. Tot het leven weer begon. Tot ik het niet meer kon opbrengen. Tot de duim weer terugkwam.

Ik probeerde opnieuw: spel, verbinding, zachtheid. Maar het lukte me niet. Dat was zo frustrerend!

Tot enkele weken geleden, toen hij ziek werd. En ik ineens ruimte voelde. Omdat er zoveel gestroomd had in mijn werk. Omdat ik terug kon zakken. Omdat ik weer in het hier en nu kon zijn.

En ineens was hij daar weer. Mijn Finn. Met zijn groot, gevoelig hart. Mijn intense voeler.

Hij duimde niet meer.

Hij viel rustig in slaap zonder duim. Hij keek tv zonder te duimen. Zat in de auto zonder duim.

Zomaar. Zacht. Aanwezig.Knuffelig

En even snel als die stilte kwam, was de duim ook weer terug. Want het werd weer drukker. Er was weer wat spanning tussen Georges en mij. Mijn hoofd liep weer vol. En plop, daar was hij weer.

Zo gemakkelijk om dan te denken: wat moet ik nu nog méér doen? Hoe kan ik dit stoppen? Maar ik voelde het anders. Ik voelde: ik heb te kiezen voor mezelf. Niet voor hun gedrag, maar voor mijn noden.

Dus dat deed ik. Ik begon terug te wandelen. Te lopen. Gezond te eten. Moeilijke gesprekken aan te gaan. Te rusten. Te zijn. Niet perfect, maar wél aanwezig.

Ik weet niet waar precies de shift gebeurde, maar plots was ik er weer. Niet alleen fysiek, maar echt. En ineens zag ik het ook aan hem. Hij ontdooide. Hij knuffelde meer. Zocht meer oogcontact. Lachte meer. Vroeg: “Mama, hou je van mij? Ik hou van jou. Ik hou ook van papa.”

Zoveel liefde. Zoveel zachtheid. Zoveel rust. Niet alleen aan de buitenkant, maar vanbinnen.

En dat was zo’n krachtige reminder: het gaat niet altijd om wat je met je kind doet. Maar om hoe jij bent. Hoe jij aanwezig bent. Want kinderen voelen dat. Ze spiegelen dat. Ze reageren daarop.

Deze blog is voor jou, lieve mama. Als jij ooit getwijfeld hebt. Als je ooit gefrustreerd bent geweest over gedrag dat je niet begrijpt. Als je ooit dacht: Wat moet ik nog meer doen?

Weet dit: het gaat niet om méér doen. Het gaat om terug thuis komen bij jezelf. Duimen, tutten, schommelen – het zijn allemaal manieren waarop kinderen proberen omgaan met gevoelens die te groot zijn om alleen te dragen. Het is normaal. Het is een signaal. En jij bent niet te laat. Je hoeft niets te fixen. Alleen maar opnieuw te kiezen. Voor jezelf. Voor aanwezigheid. Voor zachtheid met jezelf.

Ik heb het de afgelopen weken opnieuw mogen voelen. Hoe krachtig het is om te kiezen voor jezelf. Hoe helend dat is – voor jou én voor je kind.

De eerste plek voor More Than Mama is intussen ingenomen. Er zijn nog 9 plekjes open. Als jij voelt dat het tijd is om te leven in plaats van te overleven – plan hieronder een gratis micro sessie als kennismaking. Niet omdat er iets ‘moet’, maar omdat jij dat verdient.

En je kind ook.

Voor alle info over More Than Mama 👇🏼

https://www.lindelambrechts.be/mtm

Micro sessie

Nu boeken