Wat is dit leven?

Ik voel dat ik wil schrijven

Ik weet niet goed wat

De stemmetjes in mijn hoofd spreken een andere taal

Wat is me dat...

Er zit een verhaal

Ik weet niet goed waar

Maar het zit er

Is het hier of daar?

Ik wil gewoon typen

Vingers over de toetsen

Schrijven wat ik me op komt

Al slaagt het op niks

Gedachten die blijven razen

Het is soms zo luid

Ik snak naar wat rust

Maar ik ga steeds vooruit

Het leven gaat voort

Ik wil niet achter blijven

Ik heb hier iets te brengen

Maar ik weet niet wat schrijven

Het is zoveel

En tegelijk nooit genoeg

Ik voel me zo klein

En wil geen gezwoeg

Dat is geen leven

Altijd maar door

Gewoon blijven gaan

Daar doe ik het niet voor

Ik wil echt leven

Lachen en plezier maken

Genieten van de zon

Dat zou me echt smaken

Wat ik hier te brengen heb zal niet iedereen smaken, en dat is oke. Mijn leven, mijn droom, is niet voor iedereen. Ik ben een rebel, altijd al geweest! Ook nu probeer ik uit te breken, uit de beperkingen van wat de maatschappij ons oplegt. Van moetjes, van hoe het hoort, van wat verwacht wordt.

Vroeger dacht ik dat ik niet omkon met autoriteit… alsof dat iets slecht is…

Maar nee!

Als ik dit schrijf voel ik de tranen komen!

Het klopt!

Het lag niet aan mij!

Ik heb het altijd gevoeld!

Hoe anderen me willen controleren, klein houden, bang houden, me weghouden van mijn kracht, want ja die heb ik !

Zoveel kracht!

Ik ben hier niet om order op te volgen, om binnen de lijnen te kleuren, nee ik ben hier om nieuwe paden aan te leggen, om te verkennen,  om te gaan waar niemand eerder gegaan is, om mensen te laten zien dat het mag en kan!

Ik ben een pionier!

En das soms verdorie eenzaam!

Ik hou er niet van als mensen me zeggen wat ik moet doen, hoe ik het moet doen, alsof ik dat zelf niet kan uitzoeken!

Ik kan het zelf!

Zelf maar niet alleen !

Ik kan dat misschien wel, maar dat wil ik niet!

Ik heb me zo lang afgevraagd: wat is er toch mis met mij? Waarom kan ik niet gewoon zoals anderen zijn?

Ik heb me altijd een buitenbeentje gevoeld…

Ik ben niet hier om mee te gaan met de massa,

Ik ben hier met een boodschap

Leef!

Overal rondom mij zie ik mensen werken, overleven, worstelen, de dag door komen, uitkijken naar het weekend, naar de vakantie, dag in dag uit, jaar in jaar uit,…

Werken om geld te verdiene, zo hard werken om genoeg te verdienen, om dan geen tijd meer te hebben om ervan te genieten?

Hoe is dit logisch?

Hoe is dit eerlijk?

Nee !

Ik wil leven!

Maar hoe ziet dat eruit?

Wat wil ik niet?

Toen ik jonger was herinner ik me dat mijn beide ouders steeds hard en veel gewerkt hebben. Ze werken voor de toekomst, die van ons allemaal.

Ze wilden financiele zekerheid voor ons als kinderen, en ze keken uit naar hun eigen toekomst, hun pensioen, dan zouden ze het rustiger aan gaan doen…

Mama stond aan de wieg van de kinderopvang in vlaanderen, ik ben altijd enorm trots geweest op mijn mama! Ik wist dat ik ook iets met kinderen wou gaan doen, maar niet wat mama deed want wow! Dat was echt super zwaar! No thank you!

Mama was altijd aan het zorgen, voor ons, voor papa, voor haar eigen ouders, voor vrienden, tantes, nonkels, ….

Ze was ook revolutionair!

Met haar ‘kleine’ duizendpoot mocht zij jaren geleden, bij de opening van het wijnegem shopping center daar een ruimte inrichten voor kinderopvang!

Jup thats us!

Ahja, want den duizendpoot was geen one woman show, dat was echt iets wat we deden met het gezin.

Mama was de dromer, en papa voerde de dromen uit!

We waren vaak samen,

maar ik besef nu dat er niet altijd voldoende tijd was om te spelen, te rusten…

dit is geen verwijt,

enkel een observatie

Ik had een prachtige omgeving, afgestemd om alles wat kinderen zich maar konden wensen,

materieel gezien dan

maar door al dat harde werken waren mama en papa ook wel wat  afgeleid

ik herinner me niet dat we samen speelden,

wel dat we samen werkten en dat leuk probeerde te maken…

of dat zij werkten en wij liepen er wat rond

en nu besef ik hoe vaak ik me eenzaam heb gevoeld zonder het te beseffen

hoe ik snakte naar aandacht en verbinding

maar goed dat was niet het punt,

mama en papa leefden in de toekomst,

niet zozeer in het hier en nu

ze zouden nog zoveel gaan doen,

en reizen!

en plots werd papa ziek

en dat ging heel snel!

Van helemaal oke naar doodziek en dood in 1 jaar tijd

Ik was in schok

Ik zag hem achteruit gaan,

Dag na dag`

Snel

En soms weer wat beter

Maar ze bleven gaan!

Kan je dat nu geloven!

Zelfs dan!!!

Ik voel de boosheid opkomen!

Hoe dom kunde zijn?

Hoe kan je zo uw leven riskeren?!

Terwijl je vecht voor uw leven blijven verbouwen!

WAAROM!

Ik weet wel waarom

Omdat er een lening was,

En tijdsdruk

En het paste nu echt niet

Omdat het MOEST…

Mijn papa is dood…

Omdat het MOEST!

Omdat hij niet kon vertragen

Omdat hij niet kon rusten

Omdat hij niet kon ROUWEN

Ook mama!

Wij hebben als gezin wel wat klappen gekregen

Zoveel geliefden verloren!

Mama kreeg haar klopje in 2001

Burn out?

Haar lijf kon niet meer

Op een avond voelde ze haar lijf verdoven

Haar lichaam heeft haar doen vertragen…

Ze was jaren voordien beide ouders kort achtereen verloren,

Ook Papa bleef maar gaan..

Papa had op jonge leeftijd al een broer afgegeven!

Dan voor mijn geboorte nog een.

In 2000 zijn vader

Dan in 2007 de laaste van zijn 3 broers

In 2008 zijn moeder

In 2009 hij zelf

In 2009 samen met hem stierf het laatste lid van zijn gezin van oorsprong, op 58jarige leeftijd!

Al dat verdriet,

Ik heb hem amper een traan weten laten…

Er werd thuis ook niet over gesproken…

Ik herinner me hoe ik ermee worstelde toen ik jonger was

Om in het huis van oma en opa te komen, terwilj zij er niet meer waren.

Mama en papa hadden het huis gekocht zodat opa daar kon blijven wonen.

Maar kort nadien overleed hij.

Het pand was gekocht, de dromen waren gemaakt…

Dus bouwden mama en papa verder aan de kinderopvang van hun dromen…

Jaren werk!

Vrije momenten, altijd aan het bouwen, verbouwen!

Voor onze toekomst!

Ze deden wat zij dachten dat het beste was voor ons allemaal,

En dat was het niet altijd

Dat was niet altijd wat ik nodig had

Hun later is nooit gekomen

Dus ik wil leven NU

SAMEN met mn kinderen en partner

Ik heb gezien wat ‘later’ is.

Maar ik weet niet wat leven is…

Ik ken enkel werken

Hoe doe je dat rusten?

Wat brengt rust?

Wat heb ik nodig?

Zelf nu als ik typ voel ik het,

Het vloeit niet

Dit is het niet!

Het is zo moeilijk om de kern te vinden,

Om de draad vast te houden

Om te focussen

Want er is zoveel

Zoveel gebeurd

Zoveel te vertellen

Voor wat hoort wat

Bah!!

Ik haat deze uitspraak!!

...

Vandaag vond ik dit schrijfsel terug, en ik voelde me geroepen dit te delen.

Misschien slaagt het op niets en misschien mag het wel landen, dat laat ik even los. Er is zoveel dat ik erbij zou willen schrijven maar dan gaat de energie verloren, het hoeft niet te kloppen, het hoeft niets anders te zijn dan dit. Dit is stuk van mijn verhaal, en ik vertrouw erop dat emand dit vandaag te lezen had.

Dikke knuffel,

Linde