Vier jaar geleden voelde ik het duidelijk: "Dit kan toch niet alles zijn?"
Toen had ik alles wat je maar kunt wensen. Een fijn huis, een lieve partner, twee jonge kinderen, en zelfs twee schattige hondjes die mijn hart verwarmden. Mijn agenda was altijd goed gevuld met afspraken in mijn thuispraktijk als psycholoog. Het leek alsof ik alles had wat nodig was om gelukkig te zijn.
Maar ondanks al die dingen, voelde ik me niet gelukkig. Het werd steeds duidelijker dat er iets ontbrak. Het besef dat ik niet vervuld was, bleef maar aan me knagen. Ik zag op tegen de dagen die voor me lagen, zowel op werk als thuis.
Na lange dagen waarin ik alles gaf voor mijn cliënten, kwam ik uitgeput beneden. Thuiswerken betekende dat ik meteen na de laatste afspraak verwacht werd om er voor mijn gezin te zijn. Maar ik had niets meer over. Ik was moe, gespannen, en vol stress. Dit vertaalde zich in reacties waar ik niet trots op was—niet naar mijn kinderen en niet naar mijn partner.
Hoe was het mogelijk dat ik niets meer over had voor mijn gezin? Dit kon toch niet het leven zijn? Iedereen om me heen leek het normaal te vinden. "Dat is het leven," zeiden ze. "Het hoort erbij." En dan die ene zin die ik zo vaak hoorde: "Het is maar een fase."
Onze samenleving lijkt het normaal te vinden dat ouders in overlevingsmodus gaan, dat je moet kiezen tussen de noden van je kinderen en die van jezelf. Maar waar leidt dat toe? Ouders die uitgeput raken, prikkelbaar worden, en uiteindelijk reageren op manieren waar ze later spijt van hebben.
Ik was ook zo’n ouder.
Totdat ik Aware Parenting ontdekte. Dat was het moment waarop ik leerde dat het mogelijk is om voor je kinderen én voor jezelf te zorgen. Dit besef zette me aan tot verandering. Ik besloot het roer om te gooien. Ik ging niet meer leven om te werken, maar werken om te leven! Mijn kinderen & mijn gezin, dat was mijn leven! Daar wou ik meer tijd aan spenderen, en minder aan werken!
Maar wat doe je met al die tijd als je minder werkt? Wat is dat Leven? Samen leven?
Ik ontdekte dat om echt samen te leven, het nodig was te vertragen. Kinderen gedijen niet onder tijdsdruk—en ik ook niet ;). Het loslaten van de drang om steeds maar door te gaan was een uitdaging, maar ook een enorme verademing.
Het was moeilijk om de gewoonte te doorbreken van 'even snel' dingen zelf doen, of de kinderen even voor een scherm te zetten zodat ik iets anders kon afmaken. Die patronen zorgden voor frustratie. Ik besefte dat ik onbewust had aangegeven dat ik alles zelf zou doen—dat was de boodschap die ik mijn partner en kinderen had gegeven.
Als ik een leven wilde creëren waarin we echt samen leefden, had ik ruimte, energie en geduld nodig. En die dingen vereisen tijd en oefening. Het werd een intens groeiproces, vol met vallen en opstaan, maar stap voor stap ontdekte ik mijn eigen noden en hoe ik die kon vervullen.
Nu, stap voor stap, ontdek ik wat het betekent om echt te leven.
Ik ben verliefd op het leven dat ik nu aan het creëren ben, en ik geniet ervan om anderen te begeleiden in dit proces.
Laat niemand je wijsmaken dat het maar een fase is, of dat je er gewoon doorheen moet. Jij hebt de kracht om je leven in te richten zoals jij het wilt.
Vanaf september heb ik drie plekken vrij voor een 1-op-1 traject. Stuur me een bericht voor meer informatie, of bezoek mijn website: www.lindelambrechts.be.
Comments