Loving Limits – Een liefdevolle grens in actie
- Linde Lambrechts
- 9 feb
- 4 minuten om te lezen
Soms gebeuren de meest transformerende momenten midden in de chaos. Niet op een rustig moment, niet wanneer alles vlekkeloos verloopt, maar precies daar—waar het ongemak het grootst is. Waar je voelt dat je instinctief wilt schreeuwen, stoppen of de controle overnemen.
Dit is zo’n moment.
Een verhaal over woede en onmacht. Over een jongen die niet wist waar hij naartoe moest met zijn gevoelens. Over een moeder die bleef staan. Over een liefdevolle grens die geen strijd werd, maar een kans op heling.
Dit gaat over Loving Limits.Een nee tegen het gedrag.Een ja tegen het gevoel.Een grens zonder verwerping. Een grens zonder angst.
Hondenpoep, frustratie en een diepere pijn
Finn was net ziek geweest. Dagenlang had ik naast hem gezeten, hem vastgehouden, zijn bezwete voorhoofd gekoeld, hem gedragen door zijn ongemak heen. Mijn oudste zoon, Logan, stond daardoor even op de achtergrond.
Hij had niets gezegd.
Maar hij had het gevoeld.
Toen hij binnenkwam uit de tuin, zag ik het meteen.
Hondenpoep.
Hij veegde zijn schoen af aan de mat.
“Oh vriend, er hangt kaka aan je schoen en nu hangt de mat vol. Zullen we het even samen opruimen?”
En ik voelde het in mezelf opkomen.
Hallo, ik ga dit niet weer alleen doen. Ik doe hier al zoveel. Het spijt me. Ben ik niet toe bereid. Dit is iets wat we samen gaan doen.
Maar nog voor ik mijn zin heb uitgesproken, zie ik het gebeuren.
Een woede die niets met hondenpoep te maken had
Zijn schouders stijgen. Zijn vuisten ballen zich.
“Dat is niet eerlijk! Als broer kotst, draai jij het wél op, maar dit moet ik zelf doen?!”
Daar is het.
Dit gaat niet over hondenpoep.
Dit gaat over Finn die ziek was.
Dit gaat over dagenlang op de achtergrond staan.
Dit gaat over niet gezien worden.
Mijn lijf voelt het nog voor mijn hoofd het beseft.
Oké. Dit gaat niet over hondenpoep. Dit gaat over iets veel groters.
Ik adem in. Maar hij is sneller.
De woede barst los
Voor ik het weet, verandert mijn oudste zoon in een bolletje vuur.
Hij stormt op me af.
Mijn hart bonkt.
Mijn lijf staat op scherp.
Hij wil stampen.
Hij wil slaan.
Hij raakt me.
Mijn hoofd schreeuwt:
Als iemand dit ziet, denken ze zeker dat ik mijn kind niet onder controle heb. Dat ik een slechte mama ben. Dat er iets mis is met mijn kind. Al die dingen.
Maar ik wist beter.
Ik kon zien wat erachter zat.
Dit was geen ongehoorzaamheid.
Dit was pijn die een uitweg zocht.
De liefdevolle grens
Ik weet wat mijn lijf wil doen.
Ik weet hoe ik dit kan stoppen.
Maar dan stop ik ook zijn proces.
“Wow, dit is moeilijk. Amai, wat nu? Oké, veilig blijven, veilig blijven. Ik ben niet machteloos, ook al voelt het soms zo. Ik ben niet machteloos. Ik kan dit. Hij heeft het moeilijk. Hij ziet je graag, ook al doet hij dit. Hij ziet je graag, je doet helemaal niks verkeerd. Dit is helemaal oké. Wij kunnen dit.”
Ik vang zijn handen op.
Ik buig zijn schoppen af.
Mijn lijf is alert en kalm tegelijk.
Ik vertrouw dat we hier samen doorkomen.
“Ik zie dat je het moeilijk hebt. Ik zie dat je boos bent. En dat is oké, laat het dan maar allemaal uit. Ik hou van je, ook nu.”
“Ik ben hier om zowel jou als mij veilig te houden. En ik ben niet bereid om me te laten slaan. En ik ben hier en ik luister.”
“Er is niks wat jij kan doen waardoor ik jou minder graag ga zien.”
Het kantelpunt
Op een bepaald moment voel ik het echt.
🔥 Au.
Dat deed pijn.
Dit is het moment waar ik vroeger naar power over zou zijn gegaan.
Waar ik had gedacht, en stop er nu mee!
Waar ik mijn grotere kracht had gebruikt.
Maar dat wou ik niet.
Want ook dat brengt weer zoveel machteloosheid teweeg.
En dan stopt het.
Het stopt het gedrag.
Het stopt het gevoel.
En het wordt onderdrukt.
En dat wou ik echt niet.
Dus ik begin te ademen.
Me echt verankeren.
Me eraan herinneren dat ik veilig ben.
Dat ik dit kan.
Dat hij me graag ziet.
Dat er niks mis is met hem.
Dat we doen wat we kunnen.
En dat ook dit weer overgaat.
De ontlading
En alsof het magie was.
Mijn zoon schiet in het snikken en het huilen.
Zijn hele lijf schokt.
“Het spijt me zo mama. Het spijt me. Ik zie je graag. En ik wil je helemaal niet pijn doen. Het spijt me. En het was gewoon niet eerlijk.”
Hij kroop in mijn holletje. Als hij kon, in mijn buik. Zo dicht. Zo snikkend. Zijn hoofd op mijn dijen.
Daar zaten we dan, samen op de mat, snikkend, naschokkend, huilend, samen.
De magie van Loving Limits
Hij werd zo rustig. Heel zijn lichaam was zwaar en ontspannen. Hij staarde zo diep in mijn ogen, en het was alsof ik tot in zijn ziel kon zien. Liefde, ik zag niets anders dan liefde!
De uren en de dagen nadien voelde hij zo licht. Niks was te veel.
Het verschil was dag en nacht. Zwart en wit.
Dit is de kracht van een liefdevolle grens.
Dit is Loving Limits.
Wil jij dit ook leren?
💛 In Mama’s in Unity hoef je deze reis niet alleen te maken.
🔥 In More Than Mama leer je hoe je dit diep belichaamt.
Plan nu je GFRATIS micro sessie in en dan kan je voelen of het iets voor jou is & al je vragen stellen!
veel liefs!
Linde
Comments