Een watervallen wandeling werd een waterval van tranen.
- Linde Lambrechts
- 12 aug
- 4 minuten om te lezen
Vandaag gingen we een watervallenwandeling doen met de kinderen.
We liepen door een riviertje, water tot aan de enkels in het begin, maar soms ook tot aan de knieën.
De kinderen waren aanvankelijk heel enthousiast.
Maar dan deed Logan zich pijn.
Hij sloeg zijn voet om.
Nadien schoof hij uit en deed hij zijn knie pijn.
Hij wou niet meer.
Hij wou uit het water.
En liefst van al wou hij stoppen.
Maar je bent daar met een groep.
Je kan niet zomaar terugkeren door de rivier naar de auto.
Op het eerste gezicht zou je denken:
Hij heeft een schrik gepakt.
Maar het werd voor mij al snel duidelijk dat er meer aan de hand was — al wist ik nog niet wat.
Dus ik bleef dicht bij hem.
Hield zijn hand vast.
Zei hem dat ik hem hoorde.
Dat hij mocht vertellen en blijven herhalen, zo vaak als hij nodig had:
Dat hij niet wou.
Dat hij pijn had.
Dat ik hier was.
Dat hij mocht huilen.
Dat hij mocht voelen wat hij voelde.
En dat we toch samen vooruit gingen.
Plots kwamen er tranen…
Veel tranen.
Veel angst!
En die kwam van diep.
Tijdens het wandelen begon hij te vertellen wat er door hem heenging.
Hij was niet enkel bang voor zichzelf, maar ook voor mij.
En ook oude pijn kwam naar boven om gehoord en geheeld te worden.
Hij was bang om uit te glijden en zich weer pijn te doen — een herinnering van een waterglijbaan enkele jaren terug die we samen deden, maar die toch veel sneller en enger was dan verwacht.
Dan kwam er nog een droom naar boven waarin ik stierf.
En plots was er een angst dat ik me pijn zou doen, uitglijden op de rotsen en sterven.
Het was duidelijk dat wat er gebeurde, wat hij voelde, niet enkel ging over het hier en nu.
De reactie was niet in verhouding.
Ik ben zo dankbaar dat ik Aware Parenting ken en de Marion Method. Dat ik dit kon herkennen en rustig en in verbinding kon blijven.
Ook al keken de mensen.
Ook al kwam de gids hem — met de beste bedoelingen — afleiden van zijn gevoel.
Ook al waren we ondertussen de laatsten van de hele groep…
Mijn mentor Marion spreekt van drie types gevoelens en hoe daar het best op te reageren. Wat die nodig hebben:
Thought feelings: gevoelens die we voelen als gevolg van wat we denken.
Need feelings: gevoelens die we voelen als signaal van een nood in het hier en nu.
Healing feelings: gevoelens van vroeger die naar boven komen om geuit te worden.
In dit verhaal waren ze alle drie aanwezig.
Hij dacht dat ik me pijn zou doen en dat hij zonder mij verder moest leven, en al de angst en het gemis aan een toekomst zonder mij overspoelde hem.
Hij voelde zich duidelijk onzeker en onveilig in het water en op de gladde rotsen.
En de herinnering aan die donkere, enge glijbaan en de bijhorende angst en machteloosheid kwamen erbij.
Had ik enkel vanuit de mainstream visie gekeken naar deze situatie,
dan zag ik een angst, een kind dat ermee moest leren omgaan, uit zijn comfortzone komend.
De angst overwinnen door het gewoon toch te doen…
En misschien nog angstiger worden als gevolg.
Of zijn eigen innerlijk kompas — zijn gevoel — niet leren vertrouwen.
En de verleiding was groot.
Want de gids raadde me aan hem toch even de natuurlijke glijbaan te laten doen.
Het zou goed zijn voor zijn zelfvertrouwen.
Maar er is niets mis met zijn zelfvertrouwen.
Hij had geen nood om gepusht te worden.
Hij had andere noden.
Hij had nood aan huilen, ontladen, vertellen.
Hij had nood aan geruststelling en erkenning.
Hij had nood aan veiligheid en verbinding in het hier en nu.
En vooral: respect voor zijn NEE en vertrouwen op zijn gevoel.
Dit is waar we leren over onze grenzen te gaan.
Waar we leren vooruit te gaan en uit onze comfortzone komen op een manier die ons geen goed doet.
We kunnen zeker grenzen verleggen, maar de vraag is: hoe?
De meesten van ons zullen onszelf forceren.
Dat zijn al die stemmetjes van vroeger, zoals in dit voorbeeld, die we geïnternaliseerd hebben.
Dit leidt tot blijvende angst en stress in situaties — en geen echt zelfvertrouwen.
Of we kunnen intunen bij onszelf.
Kijken wat ons kompas ons vertelt over wat we nodig hebben.
En die nood invullen.
Liefdevol luisteren naar de angstige gedachten.
Liefdevol kijken of we de nood die we hebben in het hier en nu aan veiligheid en verbinding kunnen invullen.
En doorvoelen welke gevoelens van vroeger naar boven komen om gehoord te worden.
Dan komt er vaak zo’n grote shift.
Dan voelen we:
Ja, dit is echt. Ja, ik ben bang. En ik wil het!
Ik wil dit.
En ik ga dit ook doen.
En ik kan dit — ook al ben ik bang.
Dat is zelfvertrouwen.
Dat is veerkracht.
Reflectie voor jou
Hoe werd er vroeger met jou omgegaan als je bang of verdrietig was?
Hoe is het met jouw zelfvertrouwen?
Geloof jij écht in jezelf, of forceer jij jezelf nog vaak?
En wat wil jij doorgeven aan je kinderen?
In Mama’s in Unity maken we ruimte voor alles van jou.
We doorbreken hoe er vroeger op ons werd gereageerd, door te mogen ervaren — via mij én de andere mama’s — dat alles van jou welkom is.
Dat je geliefd en gesteund bent.
Dat je er niet alleen voor staat, ook niet als je huilt.
Dit is de plek waar je mag voelen wat je voelt, waar je mag landen, en waar je jezelf opnieuw leert vertrouwen.
Meer over Mama’s in Unity vind je hier:
Instappen kan hier:
Opmerkingen