Je voelt dat het niet klopt… maar je lichaam zegt nee.
- Linde Lambrechts
- 11 feb
- 5 minuten om te lezen
Je staat daar. Je handen licht gespannen, je hartslag net iets te snel. Je voelt het in elke vezel van je lijf. Dit klopt niet. Dit is niet wat je kind nodig heeft. Maar je zegt niets. Je lippen blijven op elkaar, je ademhaling wordt oppervlakkiger, en terwijl je hoofd duizend dingen wil zeggen, gebeurt er niets.
Je hoort jezelf denken: *Laat maar. Dit wordt ongemakkelijk.*
Rationeel weet je dat je iets had mogen zeggen. Dat het je recht was. Maar ergens in je diepste kern voelt het alsof het veiliger is om te zwijgen.
Je herkent dit patroon. Dit is niet de eerste keer dat je het gevoel hebt dat je stem vastzit, dat je je inhoudt, zelfs als het om je eigen kind gaat. Later blijft het knagen. Waarom heb je niets gezegd? Waarom heb je je eigen gevoel genegeerd? Waarom voelt het als een onmogelijke opgave om je uit te spreken?
Je weet dat je hier niet alleen in bent. Zoveel moeders voelen hetzelfde. De twijfel, het onvermogen om woorden te vinden, de angst dat het verkeerd zal overkomen. Maar wat je misschien niet altijd beseft, is dat dit niet zomaar een *moeilijkheid* is. Dit is een overlevingsmechanisme dat zich diep in je lichaam heeft genesteld, lang voordat je je kon herinneren waarom.
---
Wanneer authenticiteit en hechting met elkaar botsen
Gabor Maté beschrijft hoe kinderen geboren worden met twee fundamentele behoeften: de behoefte aan **hechting** en de behoefte aan **authenticiteit**.
Hechting is essentieel voor overleving. Een baby is volledig afhankelijk van zorg en bescherming. Het voelt zich pas veilig wanneer er een diepe verbinding is met de volwassenen om zich heen.
Authenticiteit is net zo belangrijk. Het is de vrijheid om te voelen wat we voelen, te zeggen wat we willen zeggen, te handelen vanuit onze eigen waarheid. Het is de kern van wie we zijn.
Maar in de wereld waarin we opgroeien, leren we al vroeg dat deze twee niet altijd samengaan.
Een kind dat huilt en te horen krijgt: *"Niet zo aanstellen,"* leert dat zijn gevoelens te veel zijn.
Een kind dat aangeeft iets niet te willen en gedwongen wordt: *"Doe niet zo moeilijk,"* leert dat zijn grenzen er niet toe doen.
Een kind dat zich uitspreekt en wordt genegeerd, voelt dat zijn stem geen waarde heeft.
Langzaam maar zeker leert het kind dat **het veiliger is om zichzelf aan te passen dan om zichzelf te zijn**.
Want als het moet kiezen tussen **verbinding houden met de ander of trouw blijven aan zichzelf**, dan zal het altijd kiezen voor hechting.
Een kind kan niet zonder liefde.
Maar het kan wel leren zichzelf in de steek te laten.
En dat is precies wat er gebeurt.
Het kind ontdekt dat het makkelijker is om gevoelens weg te stoppen, om zich te gedragen zoals verwacht wordt, om niet ‘lastig’ te zijn. Het wordt een chameleon. Past zich aan. Verliest beetje bij beetje het contact met zijn eigen waarheid.
Totdat het op een dag opgroeit tot een volwassen vrouw die precies weet wat haar kind nodig heeft, die diep van binnen voelt dat er iets niet klopt – en toch zwijgt.
Niet omdat ze niet weet hoe ze moet spreken.
Maar omdat ze ooit heeft geleerd dat zwijgen veiliger is dan spreken.
---
De sporen die in het lichaam achterblijven
In *The Body Keeps the Score* beschrijft Bessel van der Kolk hoe trauma en onveiligheid niet alleen als herinneringen in ons brein bestaan, maar vooral in ons lichaam worden opgeslagen.
Het gaat niet alleen om bewuste herinneringen.
Het gaat om wat je lichaam heeft geleerd.
Misschien weet je rationeel niet eens meer hoe vaak je gevoelens er niet toe deden als kind.
Misschien herinner je je niet meer hoe vaak je ‘nee’ werd genegeerd.
Misschien heb je geen duidelijke herinnering aan de momenten waarop je jezelf begon weg te cijferen.
Maar je lichaam weet het nog.
Het herkent dezelfde patronen. En op het moment dat je je wéér in zo’n situatie bevindt – wanneer je voelt dat je je moet uitspreken – reageert je zenuwstelsel alsof je dat kleine kind nog bent.
Je lichaam voelt het gevaar nog steeds.
Daarom stokt je adem.
Daarom spannen je spieren zich aan.
Daarom komen de woorden niet.
Niet omdat je niet kunt spreken.
Maar omdat je zenuwstelsel denkt dat het niet veilig is.
Dit is waarom **wilskracht niet werkt**. Dit is waarom **jezelf forceren om moediger te zijn** alleen maar meer spanning creëert.
Je lichaam leeft nog in het verleden.
---
Hoe vind je je stem terug?
De oplossing ligt niet in harder proberen. Niet in jezelf pushen. Maar in **het creëren van veiligheid, eerst in jezelf**.
Dat begint met het terughalen van de delen van jezelf die je ooit hebt achtergelaten. De delen die geleerd hebben dat hun stem niet welkom was. De delen die dachten dat ze te veel waren. De delen die zich kleiner maakten om erbij te horen.
Het begint met zachtheid.
Met opnieuw leren dat jouw nee ertoe doet.
Dat jouw gevoelens en grenzen belangrijk zijn.
Dat je ruimte mag innemen.
Net zoals je tegen je kind zou zeggen als die bang is, kun je nu ook tegen jezelf spreken:
*"Ik hoor je. Ik hoor hoe eng dit voor je voelt. Je hoeft het niet alleen te doen."*
*"Het is oké dat je bang bent. Ik ben hier. Ik blijf bij je."*
*"Je hebt dit ooit geleerd om jezelf veilig te houden. Dank je wel daarvoor."*
*"Het is veilig nu. We zijn groot nu. Ik kan voor ons zorgen."*
Langzaam maar zeker mag je je stem terugvinden.
Niet door te vechten.
Niet door te forceren.
Maar door zachtjes opnieuw te voelen dat **jezelf zijn én verbonden blijven allebei mogen bestaan.**
---
Hoe je je stem laat horen zonder strijd
Wanneer je voelt dat je klaar bent om je stem te gebruiken, komt de volgende vraag: **hoe doe je dat zonder angst of conflict?**
Marshall Rosenberg ontwikkelde *Nonviolent Communication*, ofwel **Verbindende Communicatie**, een methode die helpt om gevoelens en behoeften te benoemen zonder de ander aan te vallen of jezelf te verontschuldigen.
Door te spreken in vier stappen – observatie, gevoel, behoefte en verzoek – kunnen we communiceren op een manier die zowel onszelf als de ander eert.
Dit betekent dat we niet langer hoeven te kiezen tussen **stilzwijgend meegaan of in de aanval gaan**. Er is een derde weg: een weg waarin we stevig blijven staan, zonder strijd.
Wanneer we dit oefenen, leren we niet alleen hoe we onze **eigen** stem laten horen… we laten ook ons kind zien dat **grenzen en verbinding samen kunnen bestaan**.
---
Wil je hier dieper in duiken?
Dit proces vraagt tijd. Zachtheid. En soms ook ondersteuning.
In *Mama’s in Unity* oefenen we samen hoe je liefdevol en krachtig je stem kunt laten horen.
In *More Than Mama* gaan we dieper. Daar helen we de stukken in jou die ervoor zorgen dat je in het moment bevriest of wegduikt.
Voel je dat dit iets in jou raakt? Je bent welkom.
Plan je gratis micro sessie om te kijken wat best bij je past.
Comments