Hoe elke behoefte van je kind proberen te vervullen, eigenlijk de échte behoefte mist
- Linde Lambrechts
- 22 mei
- 4 minuten om te lezen
Vanmorgen kreeg ik een Voxer van mijn mentor waarin ze zei:
“We denken vaak dat we de behoeften van ons kind vervullen, maar eigenlijk doen we dat helemaal niet.”
En dat kwam binnen.
Omdat het zo resoneerde.
Bij mij.
En ook bij zoveel van mijn mentees.
Want we proberen echt alles om aan de behoeften van ons kind te voldoen.
En in dat proberen zijn er twee grote manieren waarop we niet aan hun behoeften voldoen.
1. Wanneer we ja zeggen terwijl het eigenlijk een nee is
Wanneer we ja zeggen, terwijl we eigenlijk nee voelen:
Dan voldoen we niet aan hun behoefte aan echte verbinding
Niet aan hun behoefte aan veiligheid
Niet aan hun behoefte aan een ouder die het voorbeeld geeft
Niet aan hun behoefte aan een aanwezige, opgeladen ouder
We zeggen ja.
Maar we negeren onze eigen grens.
En daarmee zeggen we nee tegen onszelf.
En dat is iets wat een kind wél nodig heeft:
een ouder die goed voor zichzelf zorgt.
Zodat wij er met liefde kunnen zijn.
Met geduld.
Met ademruimte.
Zodat we kunnen tonen:
Mijn behoeften doen ertoe — en dus de jouwe ook.
Je mag jezelf belangrijk maken.
Kinderen leren door te zien. Niet door wat we zeggen.
En dat is waarom dit zo belangrijk is.
Omdat we zó vaak in dat patroon zitten:
“Ik moet hun behoefte vervullen. Alles moet rond hen draaien. Ik moet aanwezig zijn.”
Net zoals in klassiek attachment parenting.
Alles voor het kind.
En dan raken we uitgeput.
Gefrustreerd.
Getriggerd.
Omdat onze behoeften niet vervuld zijn.
En dan zegt ons lichaam:
“Hier klopt iets niet. Het is onveilig.”
Want waarom zouden je behoeften anders niet vervuld zijn?
Het moet wel gevaarlijk zijn in de wereld…
Dus is het aan ons om ons lichaam te signaleren:
“Ik ben veilig.”
En de snelste manier om dat te doen is:
je behoeften vervullen.
Heel simpel:
Drink als je dorst hebt
Eet als je honger hebt
Rust als je moe bent
Ga naar toilet als je moet
Zeg niet:
“Na dit nog even.”
“Nog één wasje doen.”
“Nog één mailtje.”
“Nog héél even.”
Want dan zeg je tegen je lijf:
“Andere dingen zijn belangrijker dan jij.”
En wat we daarmee ook zeggen tegen ons kind is:
“Andere dingen zijn belangrijker dan jij.”
Is dat de boodschap die we willen geven?
2. Wanneer we élk signaal zien als een onmiddellijke behoefte
Soms gedragen kinderen zich op een bepaalde manier omdat ze gevoelens willen loslaten.
Omdat ze spanningen vasthouden.
Er zijn zóveel manieren waarop dat eruit kan zien — en daar gaan we nog eens dieper op in —
maar wanneer we niet zien dat een kind eigenlijk gevoelens wil uiten,
en we proberen iets te fixen, proberen een “behoefte” te vervullen:
Door eten te geven
Door te spelen
Door af te leiden
Door heel veel prikkels te geven
…terwijl er eigenlijk een andere behoefte speelt — een behoefte aan ontlading —
dan voldoen we niet aan de behoefte.
Dat is precies waar het stuk in Aware Parenting over gaat:
zo snel mogelijk én zo afgestemd mogelijk reageren.
Responsief en sensitief.
Echt kijken: Wat is de échte behoefte hier?
Dat is zó belangrijk.
Zodat ons kind leert:
“Dit gevoel is dorst.”
“Dit gevoel is honger.”
“Dit gevoel is pijn.”
“Dit gevoel is verdriet.”
Als ik dit voel, dan heb ik dat nodig.
Als ik honger heb, heb ik eten nodig.
Als ik moe ben, heb ik rust nodig.
Als ik pijnlijke gevoelens voel, heb ik een groot huilmoment nodig.
Als ik boos ben, heb ik ruimte nodig om te razernijen.
Hoe beter zij voelen:
Wat ik voel = een behoefte = dit is hoe ik die kan vervullen,
hoe krachtiger ze staan.
En dat is wat wij hen voordoen.
Ik herinner me dat ik met mijn eigen kinderen, toen ze jong waren,
alles als een onmiddellijke behoefte zag.
Dus ik gaf hen álles.
Altijd.
Zoveel als ik kon.
Speelgoed dichtbij.
Ze hoefden nergens moeite voor te doen.
Ze hoefden zich niet te verplaatsen.
Maar dat was niet hun behoefte.
Ik deed alles voor hen.
“Oh, iets rolt onder de zetel? Ik haal het wel.”
“Je wil drinken? Ik haal het wel.”
Maar dat vervulde hun behoefte aan autonomie en eigen kracht helemaal niet.
Ik deed alles voor hen.
En zij kregen geen kans om dat zelf te ontwikkelen.
Geen kans om taal te leren gebruiken voor hun gevoelens.
Geen kans om frustratie te leren verdragen.
Geen kans om vaardigheden op te bouwen.
Ik dacht dat ik hun behoefte vervulde,
maar ik deed het eigenlijk niet.
En dat zijn dus die dingen waarvan we denken dat ze liefdevol zijn.
Dat we er ‘zijn’.
Dat we wiegen.
Dat we alles geven wat ze willen.
Maar dat is niet altijd wat ze écht nodig hebben.
We vervullen hun behoefte niet als we niet nieuwsgierig zijn naar wat er achter het gedrag zit.
Het is zo belangrijk om echt in te checken:
Wat gebeurt er bij mij?
Wat gebeurt er bij hen?
Wat heb ik nodig?
Wat heeft mijn kind nodig?
Wat zit er onder dit gedrag?
Dat is wat ik zo mooi vind aan Aware Parenting:
Het gaat niet óf om de ouder, óf om het kind.
Het is allebei.
Het is een win-win.
Je hoeft niet te kiezen.
Je mag goed voor jezelf zorgen én voor je kind.
En Aware Parenting heeft mij geleerd:
Wat mijn ja is
Wat mijn nee is
Dat die welkom zijn
En hoe ik ook de ja of de nee van mijn kind kan respecteren
— van jongs af aan
Zodat zij hun kracht niet hoeven terug te claimen
als ze volwassen zijn.
Als ze ouder zijn.
Als ze zichzelf opnieuw moeten opvoeden.
En dat is waarom ik doe wat ik doe.
En als jij voelt: ja,
dan nodig ik je uit om contact op te nemen
om te kijken hoe we kunnen samenwerken.
Alle info vind je hier
Comentarios